We gooien dus gigantisch veel geld over de balk door het slordige, gemakzuchtige en vooral onverantwoordelijke beleid van opeenvolgende federale regeringen. Ondernemers betalen meer dan 22 miljard euro aan vennootschapsbelastingen, waarvan de helft rechtstreeks naar de banken vloeit om de stijgende rentelast te dekken. En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat de groei van de vennootschapsbelastingen in 2025 vermoedelijk een knik krijgt: stagneren of zelfs dalen wordt waarschijnlijk.
Ondertussen hangt het vergrootglas van de ratingbureaus boven de maatregelen die de regering De Wever wil of vooral moet nemen. De Eerste Minister heeft zichzelf vijftig dagen gegeven om zijn partners tot een akkoord te brengen. Maar als een van die partners blijft herhalen dat we 20 miljard euro moeten besparen zonder enige opening naar bijkomende inkomsten, dan wordt het moeilijk.
En toch… toch zou George-Louis Bouchez zijn eigen partijnaam eens onder het licht moeten houden: Mouvement Réformateur. Een beweging die hervormingen doorvoert. Wel, laat dat nu net zijn wat dit land dringend nodig heeft. Pensioenhervorming op kop, maar evengoed een hervorming van fiscaliteit, arbeidsmarkt en als het aan mij ligt, een stevige staatshervorming.
Maar wat doet diezelfde George-Louis vandaag? Hij verklaart, als formateur voor een Brusselse regering weliswaar, dat “de pers het onderhandelen niet makkelijker maakt” en dat men zich moet afvragen “of er nog genoeg goede wil is om de onderhandelingen te doen slagen”. (bron: Bruzz)
Het zou de man sieren dezelfde houding aan te nemen aan de federale onderhandelingstafel, waar hij als kopman van de MR mee rond zit. Maar neen. Hij verkiest politieke spelletjes. Spelletjes die vooral een doel dienen: vermijden dat de MR haar positie als grootste partij in Wallonië verliest. Wat dat kost? Wel, dat komt op de rekening van Moody’s, DBRS en de Japanse kredietratingagentschappen en dus op de Belgische interestlast.
Uit onderzoek van VTM/HLN blijkt dat de Vlaming wel beseft dat er structurele maatregelen nodig zijn. Maatregelen in uitgaven en inkomsten. Maar George-Louis? Die lijkt dat niet te willen begrijpen en schuift de rekening voor zijn eigen Waalse kroondomein graag door naar onze kinderen. Walen en Vlamingen.
En het gaat niet alleen over ijdelheid. Het gaat ook over pure politieke onkunde. Besturen is akkoorden sluiten. Akkoorden sluiten is geven en nemen. Dat begrijpt George-Louis niet. Het resultaat? Een drama voor België en vooral voor de economische motor en grootste sponsor van dit land: Vlaanderen.
