Ook ik zie de beelden, voel de pijn. Als grootvader van drie kleinkinderen raakt het me hoe kinderen lijden, geen mens kan er onbewogen bij blijven. Maar zoals in élk conflict zijn er meerdere verhalen, meerdere waarheden en sommige daarvan hoor je niet meer.
Neem het Israëlische leed. De andere kant van de medaille, de directe aanleiding van de vergelding: waar is het medeleven? Waar is de nuance? Twee jaar geleden, op 7 oktober 2023, stortte het Nova Festival in een nachtmerrie: circa 1.200 doden, 251 ontvoerden. Israëlische inlichtingendiensten vermoeden dat tussen de 20 en 50 gijzelaars nog in leven zijn. En toch: stilte.
Eén van hen is Rom Braslavski, een beveiligingsmedewerker, denk aan wat wij doen op festivals: veiligheid garanderen, feesten mogelijk maken. Hij werd ontvoerd, vernederd, leeft onder verschrikkelijke omstandigheden ... als hij al leeft. Geen krantenkop, geen hashtag, geen opiniestuk. Alleen stilte.
Tegelijkertijd zien we een heroplevend antisemitisme, vaak verstrengeld met ideologische dogma’s. Onlangs suggereerde Humo zelfs dat Israël de aanval van 7 oktober zelf geënsceneerd zou hebben. Narratieven raken los van feiten.
Laat me duidelijk zijn: het Palestijnse volk verdient erkenning, waardigheid, een eigen staat. Dat blijft mijn uitgangspunt als volksnationalist. Maar zolang Hamas — een terreurorganisatie die niet streeft naar vrede, maar naar vernietiging — de macht houdt, blijft erkenning onmogelijk. Je stuurt geen ambassadeur naar een regime dat gijzelaars gebruikt als wisselgeld en kinderen als schild.
Twee jaar na 7 oktober zou dit moment kunnen uitgroeien tot een keerpunt; áls de woorden worden omgezet in daden, áls gijzelaars werkelijk vrijkomen, áls bestuur en veiligheid in Gaza worden hervormd, áls de trauma’s niet opnieuw worden geëxploiteerd. Maar de fundamentele waarheid blijft onveranderd: wie slechts één kant van het verhaal vertelt, dooft hoop op vrede. Laat ons geneigd zijn tot empathie zonder misplaatste verontschuldiging. Tot nuance zonder lafheid. En tot actie, vóór het te laat is.
