Maar wie de geschiedenis bekijkt, weet dat het klimaat nooit een vaststaand gegeven is. Tussen 1300 en 1850 kende Europa de zogenaamde kleine ijstijd: gletsjers groeiden aan, rivieren vroren dicht, oogsten mislukten en hele bevolkingen leden honger. Die koude periodes vielen samen met een reeks minima in zonneactiviteit – zoals het Maunder Minimum (1645–1715) en het Dalton Minimum (1790–1830). Wetenschappers leggen een duidelijk verband tussen deze lage zonneactiviteit en de koude, natte en grillige weersomstandigheden. En vandaag zien we dat de zon sinds 2008 opnieuw actiever is geworden, zonder dat men precies weet welke effecten dat in de toekomst zal hebben. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van twee NASA-onderzoekers, dat deze maand gepubliceerd werd in het wetenschappelijk tijdschrift Astrophysical Journal Letters.
Natuurlijk speelt de mens een rol in het klimaat, maar het is misleidend en zelfs hysterisch om alles uitsluitend daaraan op te hangen. Door enkel met het beschuldigende vingertje naar burgers, boeren en bedrijven te wijzen, verhult men de complexiteit van het probleem (zo getuige ook het onderzoek). En zo wordt elke storm, elke omgewaaide boom of ondergelopen straat voor Groen een bewijs van “politiek falen”.
En ondertussen stapelen de eisen van Groen, Ecolo en Timmermans zich op. Meer belastingen, strengere regeltjes, opgelegde transities die industrieën wurgen nog vóór er haalbare alternatieven zijn. Wat betekent dat concreet? Bedrijven die wegtrekken, jobs die verdwijnen. Exxon Mobil overweegt haar Vlaamse sites te verkopen of te sluiten. Goed voor meer dan 1.300 jobs. TotalEnergies sluit in Antwerpen een etheeninstallatie, wat 253 jobs raakt.
Het ware verstandiger om met meer nuchterheid naar het klimaatdebat te kijken: erkennen dat de mens invloed heeft, maar óók dat de natuur – en zeker de zon – een bepalende factor is. Hysterie helpt niemand vooruit, kennis en realisme des te meer.
